12 Jul Kenya: Mees berugte pad in Afrika

Ek is nogal op my senuwees. Ek is nou by die beginpunt van sekerlik die mees berugte pad tussen die Kaap en Kairo. Dis die stuk tussen Isiolo en Moyale. Enige ‘Overlander’ wat sy sout werd is ken die pad pad, of hy het dit gedoen, of hy het gehoor daarvan. Die pad is die toegangsroete tussen Kenya en Ethiopie. Die ander paaie na Ethiopie is deur Somalie of Sudan, beide van hulle is nie 'n opsie nie.

Dit is berug om 2 redes. Een, dis ‘n 510km stuk slegte grondpad wat deur ‘n verlate vulkaniese woestyn gaan. Twee, daar is baie konflik in die gebied. Dis meestal tussen die stamme in Noord Kenya, maar strek ook oor na die Ethiopiese grens. Hulle steel oor die algemeen mekaar se beeste en dit lei tot gevegte. Hierdie is 'n eeue oue konflik. Al wat verander het oor die jare is dat gewere by die gevegte gevoeg is, en baie…

‘n Week gelede het 500 Ethiopiese rebelle ‘n stam in Kenya ingeval. Die Kenyaanse weermag het ingegryp en daar is 16 mense doodgeskiet. Alhoewel die gevegte tussen die stamme is, bly ‘n toeris ‘n maklike teiken. Volgens wat ek hoor, behoort hulle jou darem net te beroof. Hier in Isiolo sê hulle ek moet suiker saamry vir die ‘Shiftas’, dis die lokale naam vir die rowers. Ek doen dit, maar sit ook so US$50 in my beursie, dis my ‘dummy’ beursie. Die res van my geld word oral weggesteek, in my gereedskapkis, sokkies, Bybel, motorfietsbaadjie en onderbroek. Ek hoop ek kry self weer al die geld in Ethiopie. Ek het heelwat inlgting probeer inwin en tot die gevolgtrekking gekom dat dit nie te onveilig is nie, ek sou dit wel nie doen indien ek ‘n vrou en kinders gehad het nie.
Voor ek ry stuur ek vir my broer my ’n sms testament. Daar is nie veel te sê nie, dit behels basies jy kan my ekstra klere en rekenaar kry indien iets gebeur. Ek is nie sinies nie, maar dis tog nugter om jou testament reg te hê en hulle moet weet wat om met my rekenaar te doen.

Die Kenyaanse weermag het gewapende konvooie waarin jy kan ry, maar ek het daarteen besluit. Die konvooi bestaan gewoonlik uit 3 weermagtrokke van so 25 soldate elk, natuurlik almal gewapen. My redenasie was dat, indien daar ‘n rebellegroep is wat sterk genoeg is om die konvooi aan te vat, sal ek in die spervuur te staan kom. Dan kies ek eerder om vreedsaam beroof te word.

6:00AM is ek op die pad, ek het vroeg weggetrek om genoeg sonlig voor my te hê.
Die pad is eintlik goed, maar erg sinkplaat, ERG. Die hobbeltjies is so 30cm hoog op plekke. Jy kry dan ‘n spoed van so 20km/uur gery. Ek het vandag 260km om te doen. So dis ‘n vol dag se ry. Indien dit ‘n kort stuk pad was sou dit niks gewees het nie, ek het al slegter paaie gery, maar dit hou nooit so lank aan nie.
Na 80km moet ek stop om die skokbrekers te laat afkoel. Dis die eerste keer in my lewe dat my skokbrekers ‘fade’. Ek het al hiervan gehoor, maar nog nooit eerstehands beleef nie. Dit word te warm dat die olie so dun raak dat die skokbrekers pap word. (Dis ten minste hoe ek dit verstaan.) ‘n Ander effek wat ek ook vir die eerste keer beleef het, is dat die ‘rebound’ van my voorste skokbreker nie reg gestel is nie. Ek het altyd gedink ten volle verstelbare skokbrekers is onnodig, maar nie hier nie!

Eers ‘n bietjie suspensie 101 om die probleem te veruidelik:
Suspensie bestaan uit 2 dele, vere en skokbrekers. Die vere is wat die voertuig laat op en af gaan, die goeie Afrikaans is ‘springs’. Die skokbreker hou die voertuig stabiel deur te keer dat die vere, ‘springs’, te maklik op en af gaan. (Dit voorkom die wiegie effek.)

Daar is 3 faktore betrokke by die suspensie van ‘n voertuig, nl. ‘Preload’,‘damping’ en ‘rebound’.
1. Preload behels om die vere vooraf stywer saam te pers. Hoe stywer jy dit stel, hoe harder is die voertuig geveerd. Net kronkelvere is soms verstelbaar.

Damping en rebound word deur die skokbreker gedoen.
2. Damping bepaal hoe vinnig die skokbreker saamgepers kan word. Hoe stywer, hoe moeiliker pers dit saam.
3. Rebound bepaal hoe vinnig die skokbreker weer uit kan trek.
Met gemiddelde skokbrekers is damping en rebound een en dieselfde.

Goed, nou dat dit verduidelik is. Ek het ‘n probleem met die ‘Rebound’ van my voorste skokbreker gehad. Wat gebeur is die volgende:
Elke keer as ek ‘n hobbel tref word die skokbreker saamgepers, maar dan voordat dit kans kry om weer uit te druk slaan die volgende hobbel dit weer in. Met die gevolg dit druk meer en meer in, en op die ou end ry jy met heeltemaal saamgeperse suspensie; wat niks beteken nie. Klippe wat op ‘n ander pad niks sou maak nie laat nou sommer die suspensie deurslaan. Op ‘n pad soos die sou jy die ‘rebound’ papper stel, sodat die skokbreker vinniger kan uitdruk. (Ek was gewaarsku om beter suspensie in te sit vir hierdie pad, maar teen ongeveer R15000 vir voor en agter, het ek daarteen besluit.)

Hier loop ek vir die eerste keer erg tradisionele mense raak, wat nie so aantrek vir toeriste nie, maar omdat dit eg is. Hier kom nie baie toeriste nie en die wat wel hier kom stop nie.

Ek het hierdie man ontmoet, hy gaan trou en loop saam sy strooijonkers en bokke vir labola rond. Met die taal verskil is dit moeilik om meer oor die tradisie uit te vind.
'n Klip het my modderskerm gevang en afgeruk.
Hier het ek 'n tradisionele vrou langs die pad raakgeloop, ons kon mekaar hoegenaamd nie verstaan nie.

By Marsabit gekom, dis die dorpie halfpad, is dit bietjie meer bergagtig. Hier is 'n mooi krater, 'n mini Ngorongoro. Dit was ook op Marsabit dat ek verneem dat die Shiftas, gister op 'n toeris geskiet het op hierdie einste pad. Hy het darem met net 'n gat in sy windskerm weggejaag gekry. Die nuus het my nie juis beter laat slaap nie.
Behalwe vir die sanderige deel bestaan ‘n groot deel van die pad net uit vulkaniese klip. Dis glad soos albasters op plekke.
Ek het hier onder die skadu van die motorfiets vir 'n tydjie gelê en rus, daar is geen ander skadu nie.'n Klein sandstorm
Ek het ‘n ongewapende karavaan kamele raakgeloop en veilig genoeg gevoel om 'n foto te neem. Ek was wel nie welkom nie en hulle het my met klippe gegooi begin gooi. (Let op na die hand van persoon tweede van links.)
Ek het geen fotos van gewapende mense geneem nie, die ondervinding word dus nie korrek weerspieël nie. Daar was wel baie, tot beeswagters van so 13 jaar oud loop met AK’s rond in stede van kieries. Die lokale trokke het ten minste een man met ‘n AK agterop. Hulle staan agterop die trok aan die voorkant met die geweer duidelik sigbaar, seker om as afskrikmiddel te dien. As jy so trok sien aankom met ‘n paar gewapende mans agterop lyk dit kompleet soos ‘n militante rebellegroep. Die mense het oor die algemeen baie agressief geraak indien ek fotos wou neem, dit sal bloot dwaas wees om iemand met ‘n AK in sy hand te ontstel.

Oor die algemeen was die terrein van hierdie pad nie so sleg nie, maar wat dit erg maak is die afstand daarvan. Dis 510km wat my oor 2 dae 'n totaal van 21uur geneem het. 4x4 Ryers vind nie die pad so erg nie, maar al die motorfietsryers wat ek ontmoet het is dit eens, hierdie is 'n pad is van die hel homself. Ek dink wat dit erg maak is dat jy so hard moet konsentreer as jy motorfiets ry, veral op 'n slegte pad, en om hierdie konsentrasie te hou vir 21 uur teen 'n gemiddelde spoed van onder 20km/h is net sieldodend. Dis afgesien van die feit dat jy elke spier in jou lyf in 'n spasma in skud.